Op een rondreis in Engeland bezoek ik de kathedraal van Winchester. In de informatiebrochure lees ik dat de kathedraal rond 1900 op instorten stond vanwege de drassige bodem waarop de kathedraal is gebouwd. In de rondgang zie ik een borstbeeld van een man met een duikershelm onder zijn arm. Het naambordje vermeld dat het is ter nagedachtenis aan William Walker. Hij was duiker en daalde af in het modderige water onder de kathedraal om de fundamenten te herstellen. Om dat mogelijk te maken werden eerst sleuven gegraven waarin water werd gepompt. Samen met Francis Fox redde hij de kathedraal van de ondergang.
Dwalend door het enorm imposante gebouw zie ik een gids met een groep toeristen. Ze gaan de crypte in en ik loop er nieuwsgierig achteraan. In de catacombe staat een beeld dat mijn aandacht trekt. De gids vertelt erover waarna de groep doorloopt. Ik blijf even bij het beeld staan. Het is een staande figuur met voorovergebogen hoofd, zijn handen omsluiten een kom die hij voor zijn borst houdt. Als ik weer opkijk zijn de toeristen uit het zicht verdwenen en het hek achter mij waardoor wij binnengekomen zijn is gesloten. Wat nu? Gelukkig heb ik mijn mobiel op zak.
Later lees ik dat de kunstenaar Sir Antony Gormley, zelf model heeft gestaan voor het maken van de afdruk voor het beeld. Hij heeft zich laten inpakken waarbij alleen een uitsparing was opengelaten voor een rietje waardoor hij kon ademhalen. Ik bedenk dat sommige kunstenaars heel ver gaan in de verwezenlijking van hun ideeën. Hij moet geen last van claustrofobie en genoeg moed en vertrouwen hebben gehad.
Het beeld draagt de passende titel ‘Sound II’. Als door hevige regen de cryptevloer blank staat stroomt het holle beeld vol door een ingenieus buismechanisme en loopt het water hoorbaar via een opening in de borstholte in de kom. Als een Narcissus staart de figuur dan naar zijn eigen spiegelbeeld. Dit doet mij denken aan een tekst uit Spreuken 27:19 waar staat: ‘Zoals het water het gezicht weerspiegelt, zo weerspiegelt het hart van de mens de mens’. Het regent niet in Winchester en de vloer is nu droog. Ik bedenk dat het beeld nog meer tot de verbeelding spreekt als het in het water staat en het geluid van het stromend water hoorbaar is.
Op de laatste dag van de rondreis bezoek ik de kathedraal van Salisbury. Binnengekomen zie ik centraal in het grote middenschip van de kathedraal een enorm bassin. Het is op borsthoogte, ik buig mij voorover om erin te kijken. Ik zie mijzelf en de hoge gewelven en kleurige glas in lood ramen in het water weerspiegeld worden. Het strakke wateroppervlak staat stil. Aan de vier hoeken zit een tuit waaruit het water stroomt en in een goot terechtkomt. Het is onzichtbaar waar het water erin stroomt. In de rand rond het bassin lees ik de tekst: ‘Wanneer je door het water trekt, ben Ik met je, ga je door rivieren zij zullen je niet wegspoelen’. Het bassin is ontworpen door de beeldhouwer William Pye.
Twee kunstenaars die zich beide hebben laten inspireren door water dat in beweging wordt gezet.
Reactie plaatsen
Reacties