Is een bijnaam voor de bloem die het centrale thema van afgelopen jaren is geweest in het werk van Marianne. Een bloem met de betekenis van schoonheid, liefde, vriendschap, als ook trots. Haar naam: de Hippeastrum of Ridderster, meer bekent als Amaryllis. Het schilderij is geridderd als slotstuk van een reeks.
Het schilderij drink ik in van vluchtige blik, naar een eerste indruk, van analyse wat het met me doet. De eerste laag is de grondtoon van dit schilderij: purperrood. Ik laat mij meevoeren waar mijn ogen naar toegaan, van de beweeglijkheid in kleurvlakken in manier van schilderen, als ook in laag over laag vanuit de lijnvoering naar plekken die meer vaststaan. Van linksboven naar rechtsonder, met als tegenspel de centraal geschilderde bloem (rechtsonder naar linksboven). De vaste plek van een diepdonker purperrode Amaryllis linksonder, met als tegenspel de hemelsblauwe rechtsboven. Het purper: een mengkleur van rood met blauw, die met elkaar spreken. Het is alsof de aarde en de hemel met elkaar in gesprek gaan, met in hun midden de centrale Amaryllis.
De diepte van de kleur trilt in mij en toch blijven mijn ogen hun weg vinden met het wit in de bloemen meegaand hier naar het hemelsblauw rechtsboven. Centraal in het blauw een bloem, ze kent haar plek, haar plaats, haar tijd, is gegrond in kleur en schilderwijze. Het schilderij kent ondanks haar diepe ondertoon geen weemoed of anders. De diepte van haar grondtoon draagt de schoonheid van de bloemen, als ook het hemelse. Draagt het schilderij in haar geheel, terwijl ze blijft vertellen over het leven. Haar vruchten in het midden lijken door de wind gedragen te worden naar een andere plek. Vertellen over dat de tijd verdwijnt in een nieuwe periode. Mijn ogen laten even los. We drinken een kopje thee met koffieboontjes.
Terug naar het schilderij, valt iets kleins op, vanuit de zachtheid aan kleuren aan de linker bovenzijde: een weide, een boom en als ik even wacht zie ik de contouren van nog een boom daarachter. Opnieuw volgen mijn ogen de lijnen in het schilderij en tip ik opnieuw het dieppurperrode aan. Mijn ogen willen verder vandaar, opnieuw naar het hemelsblauw. En dan, langzaam, ontdek ik nog een klein tafereeltje aan de bovenzijde van het schilderij. Een straatje van een stad, rechts van de weide en van de bomen: gevels rijzen op met aan de rechterzijde hun verdwijnpunt. Samen praten we verder. Over wachten zonder te verdwijnen in een wachtstand. Over loslaten. En het meest over de schoonheid van het leven in haar geheel: zij reikt over haar winterse koude, waarvan we de Amaryllis het meest kennen met Kerstmis, naar een nieuw Thema.
Barbara
Reactie plaatsen
Reacties